Nazwa obiektu: Kościół Świętej Rodziny
Adres obiektu: ul. Kazimierza Kelles-Krauza 19
Czas powstania obiektu: 1904-1905 r.
Ważniejsze rozbudowy obiektu: 1966-70 r. – utworzenie z dawnych sal katechetycznych kaplic bocznych kościoła
Projektant obiektu: Stefan Lamparski
Zleceniodawca obiektu: Radomskie Towarzystwo Dobroczynności
Opis obiektu: Kościół jest murowany z czerwonej cegły, jednonawowy z transeptem, w stylu neogotyckim, z prezbiterium podniesionym w stosunku do nawy. Prezbiterium, nawa i ramiona transeptu posiadają sklepienia krzyżowe. Od strony wschodniej i zachodniej kościoła znajdują się niewielkie przybudówki – zakrystie. We wnętrzu kościoła znajdują się tablice epitafijne s. Marii Jagwigi Kruzer, Emilii Wełnowskiej i Tomasza Łuszczkiewicza. Najcenniejszymi dziełami sztuki są obrazy Św. Rodziny i św. Kazimierza Jagiellończyka (najdłużej czczony w mieście – bo od połowy XIX w. – wizerunek Patrona Radomia, przeniesiony do kościoła z dawnego szpitala św. Kazimierza). W kościele zachowały się oryginalne żeliwne kręcone schody na chór. Obiekt znajduje się w rejestrze zabytków: Nr 396/A/88 z dnia 07.12.1988 r.
Historia obiektu: Kościół Świętej Rodziny powstał pierwotnie jako kaplica przy Domu Pracy św. Rodziny, wybudowanym w latach 1896-1898 przez Radomskie Towarzystwo Dobroczynności. Projektantem kaplicy był Stefan Lamparski – inżynier cywilny i budowniczy miejski, autor m.in. budynku Szkoły Rzemiosł w Radomiu (dzisiejszej “Samochodówki”). Kaplica wybudowana została w latach 1904-1905 w stylu neogotyckim, harmonijnie komponując się z istniejącym już budynkiem Domu Pracy. Głównym fundatorem kaplicy był ks. prałat Wawrzyniec Szubartowicz, a współfundatorką – s. Maria Jadwiga Kruzer. Pierwotnie we wnętrzu kaplicy znajdowały się trzy neogotyckie ołtarze. W głównym umieszczona była figura NMP Niepokalanej zasuwana obrazem Świętej Rodziny, a w dwóch bocznych – figury św. Wincentego i św. Antoniego. Organy wykonane przez S. Jagodzińskiego ufundował w 1911 r. ks. Konstanty Zdybiowski (w 1981 r. przeniesione zostały do kościoła w Małęczynie). Przed II wojną światową kapelanem kaplicy był ks. Stefan Grelewski ogłoszony błogosławionym 13 czerwca 1999 r. przez św. Jana Pawła II w gronie 108 Męczenników czasów II wojny światowej. Na prośbę ordynariusza sandomierskiego bp. Jana Kantego Lorka w 1965 r. Siostry Szarytki (opiekujące się Domem Pracy i kaplicą) przekazały swoją kaplicę na cele duszpasterskie parafii Opieki N.M.P. w Radomiu. Od tego momentu kaplica stała się kościołem filialnym dzisiejszej katedry, co stanęło u podstaw powiększenia wnętrza świątyni o dawne sale katechetyczne (lata 1966-1970). 1 stycznia 1974 roku utworzona została Parafia Świętej Rodziny jako samodzielna placówka duszpasterska. W następnym roku przystąpiono do zmiany wystroju świątyni. Prace wykonano wg projektu i pod kierunkiem prof. Władysława Pieńkowskiego i Hanny Szczypińskiej z Warszawy. Ostatnia, kompleksowa renowacja świątyni miała miejsce w latach 2007 – 2015 i objęła: remont elewacji, montaż ogrzewania podłogowego z ułożeniem granitowej posadzki (w miejsce pierwotnej posadzki marywilskiej), rekonstrukcję neogotyckiego ołtarza głównego z figurą NMP Niepokalanej zasuwaną obrazem Św. Rodziny, odbudowę wieży kościoła (w latach 2002-2007 – w zwieńczeniu umieszczona była metalowa konstrukcja imitująca wieżę) i założenie nowego, ceramicznego pokrycia dachowego.
Literatura, źródła:
W.M. Kowalik, Towarzystwo Dobroczynności i kościół św. Rodziny, „Wczoraj i Dziś Radomia” 2004, nr 1, s. 24-31.
Dodaj wspomnienie