Nazwa obiektu: Wieża ciśnień na Glinicach
Adres obiektu: ul. Juliusza Słowackiego 104
Czas powstania obiektu: 1926-1927 r.
Najważniejsze przebudowy/ rozbudowy obiektu: 2009-2011 r. – przebudowa wnętrza obiektu na cele biurowe
Projektant obiektu: Feliks Michalski (1879–1946)
Zleceniodawca obiektu: Magistrat miasta Radomia
Opis obiektu: Jest to obiekt wpisany do rejestru zabytków, nr 431/A/90 z dnia 25.05.1990 r. Ukształtowany został jako masywna, okrągła w planie (średnica 12 m) baszta osiągająca wysokość 28 m. W dolnej części posiada wydatne boniowanie oraz nieco wysunięty portal drzwi wejściowych, nakryty płaskim trójkątnym tympanonem. Zasadnicza część wieży ozdobiona jest płytkimi bruzdami – pierścieniami oraz (od czasu remontu z XXI w.) symetrycznie rozłożonymi otworami okiennymi, zabezpieczonymi z zewnątrz ozdobnymi balustradami z barwionych szyb. W górnej części widzimy gzyms kostkowy, który podtrzymuje niewielkie poszerzenie obwodu obiektu, nakryte daszkiem ceramicznym. Wyżej znajduje się najwyższa kondygnacja z kilkoma oknami oraz ślepą balustradą tralkową, zasłaniającą taras widokowy. Do obiektu wiedzie ozdobna brama z kutymi skrzydłami, na których szczycie umieszczony jest uproszczony herb Radomia. Obok wieży znajduje się także parterowy budynek – dawniej domek dozorcy.
Historia obiektu: Znajdująca się na Glinicach wieża ciśnień to część wybudowanego w latach 20. XX w., z pożyczki amerykańskiego towarzystwa „Ulen & Company”, miejskiego systemu wodociągowego. Wieża ulokowana została w jednym z najwyższych punktów miasta i zasilana ze stacji pomp przy ul. Filtrowej. Pozwalała na utrzymanie stałego ciśnienia wody dostarczanej mieszkańcom miasta. Mieściło się w jej wnętrzu 1570 m³ wody. Obudowany murami wieży zbiornik zainstalowany został przez firmę „W. Fitzner i K. Gamper Sosnowiec”.Budynek jest dziełem uznanego warszawskiego architekta Feliksa Michalskiego, absolwenta politechniki monachijskiej, który nadał obiektowi klasycyzujący wystrój zewnętrzny o dość oszczędnym detalu, zwiastującym już modernizm. Swoją funkcję radomska wieża ciśnień – charakterystyczny element pejzażu Glinic – pełniła do 1983 r. Przez blisko dwie dekady budynek stał nieużytkowany. Na początku XXI w. wieża przeszła na własność firmy „Interfach”. W latach 2009-2011 przeprowadzony został kompleksowy remont obiektu i adaptacja jego wnętrz na potrzeby biurowe. Główne zmiany dotyczyły usunięcia z wnętrza zbiornika wodnego oraz towarzyszących mu instalacji. Puste wnętrze wieży podzielone zostało na siedem nowych kondygnacji o niezależnej od zabytkowych murów konstrukcji. Poszerzono istniejące okna i wybito nowe otwory okienne, wstawiono również windę. Wyzwaniem w czasie prac adaptacyjnych było podniesienie komfortu termicznego obiektu. Choć wieża ma grube ceglane mury nie spełniały one obecnych norm cieplnych. Termomodernizacja od zewnątrz nie wchodziła w grę – ze względu na boniowanie elewacji, jak i brak zgody konserwatora zabytków. Możliwe było jedynie ocieplenie od środka przy zastosowaniu specjalistycznych mineralnych płyty Multipor. Efektem prac modernizacyjnych jest niewielki, klimatyczny biurowiec o powierzchni 670 m² – jeden z pierwszych loftów w Radomiu.
Artystyczne konteksty obiektu: Wnętrza świeżo wyremontowanego obiektu mogli podziwiać radomianie podczas organizowanej przez Ośrodek Kultury i Sztuki „Resursa Obywatelska” imprezy „Anima Urbis – Dusza Miasta”, czyli nocnej wędrówki po mieście w poszukiwaniu inspirujących miejsc na mapie Radomia. Wejście na wieżę miało miejsce dokładnie o północy z 22 na 23 czerwca 2013 r., w piękną księżycową i prawie najkrótszą noc w roku.
Literatura, źródła:
J. Sekulski, Encyklopedia Radomia, Radom 2009, s. 287.
Dodaj wspomnienie